Een andere kijk op je leven...

Alles is energie… Maar voel jij dat?

Alles is steeds in beweging… Maar ervaar je dit?

Alles is één en ondeelbaar… Maar leef jij dat?

De kwantumfysica vertelt ons wel dat we op elk moment een waarnemend - en dus scheppend - onderdeel zijn van deze aarde…

Maar begrijp jij dat? Snap jij hoe we dit doen?

Leef vanuit het hart en voel de stroom van het leven…?

Maar hoe doe je dat zonder al te zweverig over te komen en jezelf 'zen-zijnde' buitenspel te plaatsen?

'We kunnen maar beter altijd en overal onszelf zijn…’ is nog zo’n goedbedoelde raad die we elkaar meegeven.

Maar lukt je dat – en misschien nog belangrijker – voor hoelang?

Al onze goede voornemens om onszelf te blijven vallen in het niets van zodra we onder druk staan of in een crisissituatie belanden. We voelen ons angstig of gaan net proberen de situatie naar onze hand te zetten. Hoe komt dat toch...?

En wat zien we niet...?

Kortom, hoe kunnen we als mens tussen de mensen doen wat het hart van onze eigenheid ons ingeeft, en toch het gevoel hebben dat we daadwerkelijk deelnemen aan het maatschappelijke spel van het leven?

Ieder mens wil zich goed voelen…en toch is er 'iets' in ons dat ons dit belet. Wat is er aan de hand? Welk in-zicht missen we om het grotere geheel te zien? Hoe komt het dat we ons nergens meer écht thuis voelen, niet meer weten wie we zijn en hoe het anders kan? 

Welke sleutels hebben we nodig om ons leven daadwerkelijk een andere wending te geven en het leven anders te beleven? 

Als waarnemend bewustzijn geven we onze wereld vorm. Maar op een of andere manier zijn we niet in staat om dit op een hartverwarmende manier te doen - zonder dat onze kritische gedachten of irritaties ons opnieuw onderuithalen.

Wat zien we niet, waardoor Zijn zo problematisch lijkt…?

We leven in een wereld van tegenstellingen en uitersten. Dagelijks worden we bestookt door miljarden impulsen die ons vaak heel diep weten te raken en ons uit evenwicht halen. Op die manier staan we permanent in alarmfase rood en kost het al onze energie om ons op deze wereld staande te houden.

Ja, als kritische waarnemer leven we ons leven op het labiele driedimensionale niveau van resonantie waar we elke actie reflexmatig beantwoorden met een emotionele reactie.. en een daaropvolgende - vaak twijfelende - tegenreactie…

Zo houden we zelf het steekspel van macht en onmacht in stand en gunnen we ons innerlijk weten - of intuïtief aanvoelen - geen volwaardige stem. Heen en weer geslingerd tussen macht of onmacht, vinden we tijd noch ruimte om het zelfbekrachtigende van ons gevoel een plek te gunnen.

De wereld van dualiteit heeft ons in de greep en we zien niet hoe we de beslotenheid ervan kunnen door-breken...

We hebben geen verbinding meer met de levengevende impuls van onze innerlijke bron van creativiteit en houden onszelf gevangen in de destructiviteit van onze eigen reactiviteit. 

Eens we doorhebben dat de beperktheid van ons eigen denkkader onze wereld inperkt, weten we echter al lang niet meer hoe we ons hieruit kunnen bevrijden. We overleven binnen de besloten wereld van actie en reactie zonder daadwerkelijk te voelen hoe we de immensheid en de grootsheid van onze creativiteit kunnen opdiepen. 

Ja, we zijn slechts tijdelijk gelukkig...zolang we het tijdloze niet weten te omarmen. Inderdaad, we leven onbezield...zolang we niet weten wat ons bezielt. 

Als waarnemer zijn we de dirigent van de wereld van het waarneembare. We hebben dus een aandeel in alles wat we zien. Beseffen dat we niet alleen verantwoordelijk zijn voor de denkbeelden die we vasthouden, maar ook voor datgene wat ons - op een later tijdstip en vaak op een andere plek - gespiegeld wordt, is essentieel. 

Alles wat ons raakt, uit evenwicht brengt, ons irriteert, ons frustreert...vertelt ons iets over onszelf. En steeds zijn we geneigd te reageren zodat we het on-recht kunnen recht zetten. 

Maar wat we echter niet beseffen is dat we - precies door te reageren - het spanningsveld tussen onszelf en datgene wat ons irriteert bestendigen. 

Dit betekent dat we de wereld niet veranderen door tegen alles te reageren wat ons niet zint. Wel integendeel. Door er zo resonant mee te zijn, voeden we precies datgene waartegen we in opstand komen en drijven we de spanningen op tot op het niveau van het explosieve. Alleen door fundamenteel ons eigen denkkader bij te stellen en te doorvoelen welke denkbeelden en overtuigingen ons beletten om fundamenteel oplossend - en dus van binnenuit - te handelen, kunnen we onze eigen spanningsvelden ontmijnen en onszelf en onze omgeving wat meer ademruimte en bewegingsruimte gunnen. 

Geleidelijk aan verschuift onze leefwereld mee met datgene wat we in onszelf veranderd hebben en bieden we onszelf en elkaar meer bewustzijnsruimte om datgene te realiseren dat harmonieert met wie we zijn.   

HET VELD VAN TEDERHEID beschrijft de talrijke emotionele en mentale valkuilen waar we ongemerkt in verzeild geraken door op het niveau van zien en gezien worden te blijven hangen. Het biedt een ander zicht op de vele doodlopende straatjes waar we - door de hardnekkigheid van onze overtuigingen - allemaal in vastlopen. 

Kortom, het biedt een andere kijk op de dualiteit en de dynamiek ervan. 

Hierdoor ontdekken nieuwe manieren om het hart van ons bewustzijn te openen en opnieuw de eigenwijze dirigent te zijn van ons eigen bestaan.   

Ja, we leren hoe het voelt om te leven vanuit kracht in plaats van te overleven vanuit (on)macht. 

We halen onszelf uit de doos van ons denken, om via doorvoeling onze eigenheid - en dus ook onze creativiteit  - te ont-dekken.