Reeds van kindsbeen af was ik gebeten door weten-schap. Honderd-en-één vragen wemelden door mijn hoofd…

Het leven was niet zoals men mij vertelde… Het was anders… Maar hoe anders…?

Om antwoorden te vinden en mee te werken aan de grote vragen van het leven, ging ik heel enthousiast biologie studeren en geraakte ik gefascineerd door het leven in een cel. De strikt gereguleerde samenwerking tussen moleculen in een levend organisme opende mijn ogen voor een fascinerende microscopische wereld, en DNA - als studieobject - leek me wel een geschikt uitgangspunt om mijn zoektocht naar de essentie van het leven op te starten...

Zo deed ik een Doctoraat in de Moleculaire Biologie aan de Universiteit van Gent en werkte ik mee aan de opstart van een Gents filiaal van een internationaal gerenomeerd Bio-tech bedrijf (Biogen NV).  

Vijf jaar nadien participeerde ik - samen met een groep enthousiastelingen - aan de opstart van een bio-technologisch bedrijf (Innogenetics NV) dat later, door zijn beursnotering op de Nasdaq (en nadien op Euronext Brussell) internationale bekendheid verwierf. In dat bedrijf werkte ik - zowel op wetenschappelijk onderzoeksniveau als op managementniveau - meer dan 20 jaar... 

Onderhuids bleef er echter steeds iets knagen… Ik voelde dat de wetenschappelijke weg niet hartvervullend was… zoals ik had gehoopt. Ik voelde dat ik - inzichtmatig - vaak eerder deuren sloot dan dat ik er opende…

Maar als gedreven onderzoeker zette ik dapper door. Jarenlang zocht ik, met een team van medewerkers, naar de therapeutische functie van één gen… Jarenlang focuste ik al mijn aandacht op de ontrafeling van dat ene… impasse na impasse, frustratie na frustratie, ontgoocheling na ontgoocheling...

Ondertussen reisde ik de wereld af, nam deel aan congressen en liep ik van hot naar her om onderzoeksteams op elkaar af te stemmen, resultaten ter discussie te stellen en nieuwe onderzoeksrichtingen te openen. En ik was er goed in...

Door me almaar meer toe te spitsen op datgene waar we - als bedrijf - naartoe wilden werken en mee te gaan in de stroom van mijn eigen gedrevenheid, geraakte ik echter helemaal vervreemd van datgene waar ikzelf - als persoon - naar op zoek was. Ja, ik dacht zelfs niet meer na over mijn eigen welzijn. 

Tja, ik verloor de levensnoodzakelijke verbinding tussen mijn weten en mijn voelen… en een tsunami van brokstukken haalde mijn leven onderuit.   

Tot dan was mijn leven ontzettend intellectueel en maatschappelijk vervullend geweest. En toch had ik niet door dat de onmenselijke competitieve druk van research binnen een industriële economische context en het bewustzijnsvernauwende van bewijsvoerend wetenschappelijk onderzoek dat zich toespitst op details, het evenwicht in mezelf onderuit haalde en mijn levensvreugde afkalfde...

Het was dan ook niet verwonderlijk dat op een bepaald moment - heel plots - het levenslicht uitging. Pats...ik zat in het donker... Ik kon niet meer... Ik kon niets meer... 

Nu was ik wel verplicht anders te leren kijken…en een ommekeer in mijn leven te overwegen.

Mijn brein wou nog wel, maar mijn lichaam weigerde alle dienst. Van zodra ik opnieuw de oude manier van doen wou oppakken, kwam ik in kortsluiting en plaatste mijn lichaam me buiten-spel.

Ja, mijn lichaam vertelde me iets… Iets dat ik niet goed hoorde en geen oog voor had door de tunnelmatige manier waarop ik leefde. Het was een verhaal waar ik me - al zolang - door halsstarrig en koppig mijn onderzoekende hoofd te volgen, voor had afgesloten. Al zolang negeerde ik alle levensnoodzakelijke signalen... Al zolang werd ik geleefd dan dat ik leefde... Al zolang voelde ik niet wat ikzelf verlangde... zodat het niet anders kon dan dat de bom moest barsten...

Nu was ik wel genoodzaakt om te luisteren naar het levengevende verhaal van iets diep in mij: het verhaal van mijn essentiële kern van koestering en tederheid. 

Een emotionele tsunami had echter mijn leven overhoop gehaald zodat ik eerst puin moest ruimen vooraleer de heropbouw kon gebeuren. En deze opruimbeurt was een lange weg van vertwijfeling en wanhoop… opnieuw vertrouwd raken met wat weten en voelen is… leren begrijpen en verwoorden wat er met me gebeurde… iets in een ruimere context plaatsen en toch ook terugkoppelen naar het kleine… terugvallen in oude patronen en opnieuw de moed vinden om recht te komen… wanhopen over mijn eigen fysiek onvermogen en leren wat wel nog kon... leren doseren en voelen hoe het ook anders kon...

Kortom, mijn lichaam en de context waarin ik verzeild was geraakt, werd voor een hele tijd mijn eigen wetenschappelijk experiment.

Doordat het maatschappelijk kader wegviel, besefte ik hoeveel dit voor me betekende en doorzag ik waar ik mijn zogenaamde hou-vast uit haalde. Ik doorvoelde mijn klein-menselijke verankering aan de aanwezigheid van anderen en mijn afhankelijkheid van materieel comfort. Tegelijk met het beangstigende van loslaten, voelde ik ook het zelfbevrijdend van loskomen en mezelf toelaten...   

Maar het hele proces was beangstigend...en heel confronterend...

Om gedurende de transformatieprocessen de reusachtige stortvloed van gewaarwordingen gekanaliseerd te krijgen en mijn hoofd boven water te houden begon ik te schrijven…te schrijven…en te schrijven…

Zo kon ik de vele impulsen die ik ontving omzetten in taal. Mijn lichaam liet me ook niet toe nog met iets anders bezig te zijn. Telkens ik over de schreef ging, was de pijn niet te harden, en moest ik rusten om mijn gevoel opnieuw een plek te gunnen.

Op die manier kwam mijn weten dichter bij mijn voelen en zag het boek: HET VELD VAN TEDERHEID het levenslicht.

Mijn wetenschappelijke basis plaatste de gegevens binnen een fysische context, en verweefde en balanceerde de inzichten in een fluïde interactief spel van voelen en weten. Al bij al kunnen we de oplossing niet buiten onszelf vinden, maar slechts in onszelf ontdekken...

Maar het is een lange, pijnlijke, frustrerende weg van je uitgedachte eigenzinnige jij naar je eigenwijze zijn...

Het was een weg van vallen en opstaan… van angsten omzetten in krachten… van geleefd worden tot keuzes maken… van uiterlijke verarming tot innerlijke verrijking… van vereenzaming tot mezelf zien en durven zijn…en van kritisch denken tot waarachtig doorvoelen... 

Het was een weg die je - gelukkig - maar eens in je leven kunt bewandelen omdat je er geen twee keer de moed voor opbrengt… maar ook omdat een tweede keer uiteindelijk niet meer hoeft… De transformatie is immers onomkeerbaar… en daar ben ik opgelucht om en dankbaar voor.

Immers, wat we doorvoeld weten is een altijddurende verworvenheid die onuitwisbaar als eigenwijsheid in het hart van ons bewustzijn zindert. 

Mijn diepste wens is dat HET VELD VAN TEDERHEID mensen kan begeleiden op hun traject van tijdelijkheid naar heelheid, van afgescheidenheid naar eenheid, van zien naar zijn…om het unieke van zichzelf terug te vinden in het chaotische om zich heen.

De weg van het terughalen van  onze eigen - buiten ons geplaatste - energie is immers de enige weg die we kunnen bewandelen om het steekspel van dualiteit te beëindigen en de energie ervan te hergebuiken om ons leven een andere wending te geven. We hoeven niet mee te spelen met het uiterlijke spel van macht en onmacht, maar mogen kiezen voor het zelfbewuste spel van kracht. Zo kunnen we - stap voor stap - leren hoe we kernkrachtig en doordacht datgene kunnen creëren wat met onze essentie harmonieert, zonder steeds opnieuw onderuit gehaald te worden door de dissonanten om ons heen.  

Inzien dat het leven is zoals het altijd al bedoeld was… en dat alles op ons levenspad ons in de richting van een fundamentele omkering duwt, zodat we het creatieve deel van onszelf opnieuw op het voorplan kunnen brengen is essentieel.

De misvatting achter ons laten dat we geleefd worden, en zelf doorvoelen én weten welke richting we ons leven wensen uit te sturen, zorgt ervoor dat we meer en meer de zin van het leven inzien... en er ook almaar meer zin in krijgen...

En hoe minder weerstand we hiertegen bieden, hoe sneller we vanuit het unieke van onszelf, ons leven en dat van vele anderen op dit hogere plan van al-kracht weten te verheffen. 

En weet je, dat is een belofte...

Met tedere ondersteuning…

Lucie